Ik ben gefascineerd geraakt door contemplatieve fotografie of simpel gezegd “Fris kijken” fotografie.

We denken dat we weten hoe we moeten kijken. We doen het immers al sinds onze geboorte. Maar er is een fundamenteel verschil tussen simpelweg kijken en echt zien. In onze wereld vol afleiding is aandacht onze meest waardevolle hulpbron geworden. Onze gedachten racen vooruit, plannen de volgende foto, maken ons zorgen over de omgeving of vergelijken ons werk met dat van anderen. Ondertussen gaan de meest diepgaande beelden van het landschap onopgemerkt voorbij. Observatie vereist ware aanwezigheid. Het vraagt ​​ons om het constante innerlijke gebabbel te laten verstommen en ons af te stemmen op de frequentie van de natuurlijke wereld. Naarmate je bewustzijn zich verdiept, begint het landschap te onthullen wat er altijd al was, maar onzichtbaar was. Foto’s hoeven niet geforceerd of gefabriceerd te zijn; met voldoende tijd, aanwezigheid en aandacht onthult de schoonheid van het landschap zich aan je geduldige en eerbiedige ogen. Enkele van de krachtigste beelden die ik heb gemaakt, waren intuïtieve reacties op momenten, en geen uitvoeringen van vooraf gevisualiseerde concepten. Ze konden niet gepland worden. Het resultaat was niet te controleren. Ze ontstonden vanuit een plek van openheid en ontvankelijke observatie in plaats van een gecontroleerde intentie.

Bas Braad